Ik heb het al sinds mijn geboorte.
Dat gevoel als ik naar beneden kijk.
Het gevoel van bangheid.
Altijd weer opnieuw en opnieuw.
En op een dag kon ik het echt niet meer aan.
Ik klom heel langzaam pootje voor pootje naar beneden.
Na wat wel een uur leek stond ik met beide poten op de grond.
En ik liep zo ver mogelijk van die boom vandaan!
Na een paar uurtjes ging ik even op een boomstronk zitten om uit te rusten van de lange tocht naar een nieuwe plek.
Even later stond ik weer op en liep verder en verder en verder en verder tot dat het te donker werd om nog verder te lopen en zocht een slaapplek.
Toen ik een mooie plek gevonden had viel ik direct in slaap.
De volgende ochtend ging ik eerst wat te eten zoeken en daarna liep ik weer verder tot dat ik bij een dorpje vol met mensen aan kwam.
Ik zag een voertuig dat ik al een keer had gezien in het Amazonegebied. Een jeep heette het volgens mij.
Ik klom in het achterste stuk. Toen kwam er een man naar buiten die in de jeep stapte en weg reed.
Even later kwamen we bij een vliegveld aan. Ik klom de jeep uit en klom via een trap het bagageruim in. En toen steeg ik op. Gelukkig kon ik niet naar buiten kijken.
Toen we er waren wist ik dat de reis niet lang meer zou duren.
Het land heette Amerika. Het was niet echt een land om in te wonen maar ik nam er wel wat eten van mee.
Ik zette mijn reis voort in heel veel andere landen totdat ik in Engeland het kasteel Zweinstein ontdekte.
Ik was heel moe dus ik klom in een van de hemelbedden. In de nacht dacht ik ineens aan papa mama en natuurlijk mijn zus!
En toen bedacht ik een meesterlijk plan om een klein hutje op de grond te bouwen.
EINDE
» Kaart van de reis van de luiaard
Stuur maar een leuke reactie 😃
Wat een origineel en grappig verhaaltje. Ook de tekening is er leuk. Knap hoor Flint.
Wat een leuk verhaal meneertje Flint!
Eigenlijk vind ik wel dat er nog een vervolg moet komen, bijvoorbeeld over dat meesterlijke plan over een hutje laag bij grond: ik ben wel heel benieuwd…… naar dat plan!